Οι γονείς του, Τσαρλς Τσάπλιν και Χάνα Χάριετ Πέντλιγκχαμ Χιλ ήταν καλλιτέχνες και από μικρό τον ενθάρρυναν να παίζει σε θιάσους , σε ηλικία 8 ήταν ήδη επαγγελματίας ηθοποιός.
Η μητέρα του, γνωστή με το ψευδώνυμο Λίλι Χάρλι, ήταν τραγουδίστρια στο χώρο της κωμικής όπερας. Κατά τη διάρκεια της παράστασης «The Canteen» και λόγω μιας λαρυγγίτιδας, οι θαμώνες του θεάτρου την αποδοκίμασαν και την τραυμάτισαν πετώντας της αντικείμενα. Ήταν η πρώτη παράσταση του πεντάχρονου Τσάπλιν που ανέβηκε στη σκηνή για να τραγουδήσει το γνωστό τότε τραγούδι "Jack Jones".
Ο Τσαρλι Τσαπλιν είχε δύσκολα παιδικά χρόνια καθώς αναγκάστηκε μαζί με τον ετεροθαλή αδελφό του να πάρουν την ζωή στα χέρια μετά την εγκατάλειψη τους από τον πατέρα τους που υπήρξε αλκοολικός και την μητέρα τους που κλείστηκε σε ψυχιατρικό άσυλο , αυτή η κατάσταση ωρίμασε γρήγορα τον ίδιο.
Περιοδευσε για πρώτη φορά στη Αμερική το 1910-1912 όπου γνωρίστηκε με τον Άρθουρ Στάνλεϋ Τζέφερσον γνωστό ως Σταν ο λιγνός από τις ταινίες «χοντρός λιγνός» Ο Τσάπλιν και ο Λόρελ μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο σε μια εστία.
Λίγα χρόνια μετά την άφιξή του στην Αμερική ο Τσάπλιν υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρία Κιστόουν του Μακ Σένετ, που εκείνη την εποχή είχε διάσημους κωμικούς (τον Φορντ Στέρλινγκ, τον Φατι-Ρόσκο Άρμπακλ, τη Μέιμπελ Νόρμαντ κ.ά.), με αμοιβή 150 δολάρια την εβδομάδα και τον Ιανουάριο του 1914 έπαιξε στην ταινία Για να κερδίσει το ψωμί του στην οποία υποδύθηκε έναν απατεώνα με κοστούμι λόρδου. Στην Κιστόουν γύρισε συνολικά 35 ταινίες μικρού μήκους στις οποίες ήταν κυρίως ο παραβάτης των κανόνων, έτοιμος πάντα για καυγά και υπέρ του δέοντος ερωτύλος. Στις ταινίες αυτές ο Τσάπλιν άρχισε να διαμορφώνει τη φιγούρα του Σαρλό με το στενό σακάκι, το μικρό καπέλο, το χαρακτηριστικό μουστάκι, το βάδισμα του πιγκουίνου κ.ά. Στην ίδια εταιρία για πρώτη φορά δοκίμασε την τύχη του στη σκηνοθεσία στην ταινία Πιασμένος σε καμπαρέ.
Τον Αύγουστο του 1920 ο Τσάπλιν ολοκλήρωσε το Χαμίνι, την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, που στοίχισε 300.000 δολάρια και μολονότι δεν προσέλκυσε αρχικά το ενδιαφέρον των διανομέων στην Αμερική, είχε μεγάλη επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην ταινία, που συνδυάζει τη σάτιρα με το τραγικό στοιχείο, είναι έντονες οι μνήμες από τη δύσκολη παιδική ηλικία του Τσάπλιν. Το 1925 γύρισε τον Χρυσοθήρα, ταινία που συγκαταλέγεται στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, που κόστισε 650.000 και απέφερε περισσότερα από 5.000.000 δολάρια. Και εδώ συνυπάρχει το τραγικό με το κωμικό στοιχείο, αλλά και η σουρεαλιστική τρέλα και η περιπέτεια. Ο Τσάπλιν ξεκίνησε τα γυρίσματα της ταινίας με πρωταγωνίστρια την ανήλικη ηθοποίο Λολίτα ΜακΜάρεϊ, όμως τελικά την αντικατέστησε με την Τζόρτζια Χέιλ αν και αναγκάστηκε να ξαναγυρίσει μεγάλο μέρος από τις σκηνές της ταινίας. Τρία χρόνια αργότερα ακολούθησε το Τσίρκο, στο οποίο ο ήρωας αποτυγχάνει ως επαγγελματίας κλόουν μπροστά στους θεατές, αλλά προκαλεί το γέλιο ως Σαρλό, στην καθημερινή του ζωή. Το Τσίρκο συνέπεσε με την προβολή της πρώτης ταινίας με ήχο (Τραγουδιστής της τζαζ) και ο Τσάπλιν, αν και είχε δηλώσει ότι σιχαίνεται τις ομιλούσες ταινίες καθώς εξαφανίζουν την μεγάλη ομορφιά της σιωπής, επένδυσε μουσικά (συνέθεσε ο ίδιος την μουσική) και έκανε επιλεκτική χρήση των ήχων στην επόμενη ταινία του (Τα φώτα της πόλης-1931). Το 1936 γύρισε τους Μοντέρνους καιρούς, την ταινία στην οποία εμφανίστηκε για τελευταία φορά ως Σαρλό με συμπρωταγωνίστρια την Πολέτ Γκοντάρ.
Τον Οκτώβριο του 1940 προβλήθηκε στη Νέα Υόρκη η ταινία Ο Μεγάλος δικτάτορας, που ο Τσάπλιν είχε ξεκινήσει τρία χρόνια νωρίτερα. Στην ταινία αυτή ο Τσάπλιν γελοιοποιούσε τον Χίτλερ σε μια εποχή που, και στις Η.Π.Α., υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που δεν έκρυβαν το θαυμασμό τους για τον Γερμανό δικτάτορα. Ο Μεγάλος δικτάτορας δεν είχε στην Αμερική την αναμενόμενη επιτυχία και απαγορεύτηκε στις χώρες που υπήρχαν ναζιστικά καθεστώτα.
Ο Τσάπλιν ήταν γνωστός στους συνεργάτες του για την τελειομανία του. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Gold Rush, η σκηνή που ο «Μοναχικός Χρυσοθήρας» τρώει τα κορδόνια του γυρίστηκε τόσες φορές που ο Τσάπλιν χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο από υπερβολική πρόσληψη σακχάρου. Τα κορδόνια ήταν από γλυκόριζα.
Οι πολιτικές πεποιθήσεις του αν και ποτέ δεν υπήρξαν ακραίες θεωρήθηκαν ως τέτοιες στην Αμερική επί μακαρθισμού και κυνηγήθηκε ωε Κουμουνιστής μιας και ταχθηκε κατά του πολέμου ανοιχτα ενώ αντιμετώπισε και δυσκολίες με την επιμονή μιας ερωμένης του να αναγνωρίσει το παιδί της κάτι που αν και αποδείχτηκε μέσο του τεστ dna πως ήταν αναληθές με την βοήθεια του FBI και διαφόρων πουριτανικών οργανώσεων της Αμερικής τελικά πετυχε και ο Τσάρλι ανεγνώρισε το παιδί.
Τελικά του απαγορεύτηκε η είσοδος στην Αμερική και έζησε στην Αγγλία χωρίς να τιμηθεί ποτέ με οσκαρ εκτός από μια τιμητική διάκριση το 1952.
Η ερωτική του ζωή υπήρξε πολυτάραχη , παντρεύτηκε τέσσερις φορές και απέκτησε 11 παιδιά, 8 εκ των οποίων με την τέταρτη γυναίκα του την Όνα Ο’ Νηλ, κόρη του Ευγένιου Ο’ Νηλ.
Φράσεις που έμειναν στην ιστορία :
§ Θεωρώ τον εαυτό μου πολίτη του κόσμου.
§ Μια μέρα χωρίς γέλιο είναι μια μέρα χαμένη.
Διαβάστε την πολύ ωραία ομιλία του στα 70στα γενέθλια του εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου