Εις μνήμην του Αλέξη
06-12-11
Ήταν παιδί στην εφηβεία
στη μέθη του ενθουσιασμού
μπροστά η ζωή απλώνονταν ευρεία
στα καθάρια μάτια του ωραιότερου ερωτισμού
Και η κακιά η στιγμή δεν άργησε για νάρθει
Εκεί που συναντά η κρατική αυθαιρεσία τον ατομικό βαρβαρισμό
Ο θεός φορές, κέφια στα ζάρια φαίνεται να΄ χει
Κι η Κοινωνία κέρδισε κι έκλαψε το στοιχειωμένο της νεκρό
Οι ζωντανοί, που με τη βία απ΄ τη ζωή τους, νεκροί αναγκάζονται να φύγουν
Πάντα Δικαίωση ζητάνε στην ακούσια θυσία τους, ως αμνών
Και όταν οι ίδιοι, μ΄ ερωτισμό, στη ζωή θέλουν να μείνουν
Βαρύ το χρέος στην Κοινωνία, το χρέος που είναι χρέος ολονών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου