Άστεγα όνειρα Χριστουγέννων.

Ένα άρθρο για όλους τους άστεγους  των μεγάλων αστικών κέντρων που αναζητούν σε χαρτόκουτα τα χαμένα τους όνειρα. Ενίοτε και τα χαμένα τους πτυχία

Λίγες ημέρες πριν την κορύφωση των εορτασμών των Χριστουγέννων και της αλλαγής του χρόνου, η σκέψη μου μελαγχόλησε, θυμίζοντάς μου όλους αυτούς που είναι αναγκασμένοι να ζουν στους δρόμους γιατί έτσι απλά κάποιοι το αποφάσισαν.

Εικόνες που σε κάνουν να θες να πατήσεις το "pause", κοινώς να την "παγώσεις" και να την βλέπεις ξανά και ξανά μέχρι να ριζώσουν μέσα σου και να σε κινητοποιήσουν.


Σταθμός του Μετρό στο Μοναστηράκι, έξοδος, οδός Αθηνάς.  Το συγκεκριμένο σημείο συνήθως φιλοξενούσε περιπλανώμενους μουσικούς των δρόμων, μικροπωλητές και ένα υπαίθριο βιβλιοπωλείο. Τελευταία, δυστυχώς έχει γίνει χώρος σύναξης και διαμονής άστεγων συνανθρώπων μας.

Νέοι, Παιδιά και άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις, με πτυχία ή χωρίς,  αναγκάζονται να διαβιώνουν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Και είναι πολλοί.

Στις πρώτες νιφάδες χιονιού που έπεσαν πριν από λίγες μέρες, κοίταξα από το παράθυρο του σπιτιού μου και αυθόρμητα χαμογέλασα, εύχοντας να συνεχίσει να χιονίζει. 
Ξαφνικά το βλέμμα μου μελαγχόλησε και ένοιωσα τύψεις για την ευχή μου, αφού στο μυαλό μου ήρθαν οι εικόνες όλων αυτών των ανθρώπων που στα πρώτα χιόνια το μόνο τους μέλημα είναι πως θα καταφέρουν να επιβιώσουν. 

Μπορεί να φαντάζει ποιητικό όλο αυτό, σκέψου όμως το ενδεχόμενο να ήσουν εσύ εκείνος που βρίσκεται χωρίς κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Αυτά σκεφτόμουν εκείνη την μέρα και αναρωτιόμουν; 
Τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε να σταθούμε πραγματικά αλληλέγγυοι; Ο φόβος μην καταλήξουμε κι εμείς σε μια κατάσταση που δεν θα μπορούμε να ελέγξουμε; Ίσως.  Από την άλλη σκέφτομαι, πως σίγουρα θα έκανε καλό να προβληματιστούμε ομαδικά και πρακτικά για το όλο ζήτημα  και όχι μόνο την περίοδο των εορτών.

Η "τάξη" των "νεοάστεγων

Αποτελέσματα της έρευνας της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης "Κλίμακα".
Το προφίλ όσων δεν έχουν να φάνε ή είναι σχεδόν άστεγοι έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια.
Δε μιλάμε μόνο για παράνομους μετανάστες, για τοξικομανείς ή ψυχικά ασθενείς και αλκοολικούς. Είναι και πολίτες της διπλανής πόρτας: άνεργοι σε παραγωγική ηλικία (20 έως 45 ετών) με μέτριο ως υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Ένας στους πέντε έχει πτυχίο.
Η έρευνα χρησιμοποιεί ένα όρο που η κρίση έχει εισάγει στο ελληνικό λεξιλόγιο, τον όρο "νεοάστεγος". Ως νεοάστεγος χαρακτηρίζεται όποιος βρίσκεται ένα βήμα από το δρόμο και ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Άνεργοι που έχασαν το σπίτι τους ή δεν μπορούσαν να το συντηρήσουν, εργαζόμενοι που απολύθηκαν λίγο πριν τη σύνταξη και κοινωνικά ενταγμένοι μετανάστες.

 Στο δείγμα των 214 ατόμων της έρευνας, εντυπωσιάζει το προφίλ των ανθρώπων αυτών:

-το 50% έχει ολοκληρώσει τουλάχιστον την υποχρεωτική εκπαίδευση
-το 25% έχει ολοκληρώσει την μέση εκπαίδευση
-το 19,6% έχει πτυχίο. (Ένας στους πέντε…)
Τα άτομα αυτά είναι ηλικίας 25-45 ετών, οι περισσότεροι άνεργοι από κλάδους που μαστίζονται από την κρίση:
-το 24,8% προέρχεται από τις κατασκευές
-το 21,9% ήταν ιδιωτικοί υπάλληλοι
-το 18,1% είχαν επιχείρηση
-το 16,2% απασχολούνταν σε τουριστικά επαγγέλματα
-το 6,7% εργάζονταν στη Ναυτιλία.

Άνθρωποι καθημερινοί, απόκληροι μιας μεσαίας τάξης που έχασε τον δρόμο της και ενός πολιτικού συστήματος που απέτυχε. Άνθρωποι που αν μιλήσεις μαζί τους, θα μπορούν να σου κάνουν οικονομική ανάλυση της κρίσης και να σου εξηγήσουν, καλύτερα από τον καθένα, το γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ.

Πέραν από τις φιλανθρωπικές κινήσεις οργανώσεων και ομάδων, αυτό που θα απαλύνει την απόγνωση αυτών των ανθρώπων, είναι η άμεση βοήθεια από έναν συνάνθρωπο που στάθηκε λίγο πιο τυχερός.
Δεν είναι κακό να διαβάζεις στις ειδήσεις τον μακάβριο απολογισμό της "τάξης" των νεοάστεγων για την ελληνική κρίση. Κακό είναι να κάνεις πως δεν αντιλαμβάνεσαι το πρόβλημα που υπάρχει γύρω σου και να μένεις αμέτοχος στους τέσσερις τοίχους και τη βολή του καναπέ σου.

Απο: Μ.Θεανώ