Η (νεκρ)ανάσταση των βολεμένων

Υπήρχε ανεκαθεν στην Ελλάδα μια τάξη πολιτών η οποία καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την ιστορική διαδρομή της χώρας  , δυστυχώς στοιχεία για το πληθυσμιακό μέγεθος αυτής είναι δύσκολο να βρεθούν καθώς καλύπτονται από το επίσημο Ελληνικό κράτος δεκαετίες τώρα , άλλωστε τα  πρόσωπα που απαρτίζουν την ηγεσία του σε μεγάλο βαθμό προέρχονται από την εν λόγο τάξη με μικρές εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Το χαρακτηριστικό αυτών (στο εξής θα τους αναφέρω «οι βολεμένοι») είναι η ικανότητα τους να αλλάζουν στρατόπεδα , να εγκλιματίζονται και να αφομοιώνουν τις ιδιαίτερες ανάγκες της εκαστοτε εποχής , παράσιτα,

των οποίων ο εγωκεντρισμός αποτυπώνεται στο ρητό «μια σπιθαμή από τον κωλο μου και όπου θέλει ας είναι» , είναι αυτοί που μαζί τα έφαγαν , σε μπουζούκια , σε μίζες , σε ρουσφέτια , σε ρεμούλες , σε στημένους διαγωνισμούς , σε ξεπούλημα των εργατικών αγώνων , σε συνεταιρισμούς  , στα πολυτελή αυτοκίνητα , στις πισίνες και τα κότερα.

Η διαβαθμίσεις των βολεμένων πολλές και η διείσδυση στον κοινωνικό ιστό τόσο μεγάλη που πολλές φορές είναι ακατόρθωτο να τους αντιληφτείς , και όμως ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ σε έναν διαρκή αγώνα να αναρριχηθούν στην ιεραρχία της συνομοταξίας τους με κάθε κόστος , είναι άλλωστε η αρχή της «ομάδας» τους που τους το επιτρέπει – επιβάλει.

Οι βολεμένοι τα τελευταία χρόνια χωριστήκαν σε δυο κατηγορίες κατά την προσφιλή τους τακτική , ένα μεγάλο κομμάτι τυλίχτηκε από έναν αόρατο μανδύα , εξαφανίστηκαν δίνοντας σε εμάς την δυνατότητα να αναπνεύσουμε «ελεύθερα» , ένα άλλο μικρότερο κομμάτι φόρεσε τον μανδύα του επαναστάτη , βρέθηκε με τους υπόλοιπους δηλητηριάζοντας τον αγώνα.

Ας κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή της πορείας των βολεμένων.

 Η ιστορία τους ξεκινά ταυτόχρονα με την ίδρυση του Νέο-Ελληνικού κράτους και την έλευση στην Ελλάδα των πρώτων δανείων από τους «συμμάχους» μας τα οποία και ξεκίνησαν να απομυζούν ανάλογα με την κοινωνικοπολιτική τους θέση , συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια που στιγματίστηκαν από  πολέμους (κερδισμένους ή χαμένους) στους οποίους υπήρξαν οι αιώνιοι πατριώτες που σαν χαμαιλέοντες αλλάζουν στρατόπεδα ανάλογα με την έκβαση τους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και την  συνεργασία τους με τον κατακτητή που τους έδωσε την  ευκαιρία για γρήγορο πλουτισμό , ενώ με το τέλος της κατοχής ήταν οι ίδιοι που διαχειρίστηκαν τα πακέτα ανθρωπιστικής βοήθειας προς όφελος τους φυσικά.

Αυτοί ήταν που επί της λαομίσητης χούντας καθιέρωσαν την κουλτούρα της μη αντίστασης , του "κάτσε ήσυχα να μην μπλέξεις" ….ως δια μαγείας οι ίδιοι εξαργύρωσαν μεταπολιτευτικά την αντίσταση της οποίας υπήρξαν πολέμιοι παίρνοντας θέσεις εξουσίας και λοιπά προνόμια.

Το τελευταίο διάστημα τους βλέπω τριγύρω μου , τους παρακολουθώ να χαμογελούν χαιρέκακα , συγκροτημένα προς το παρόν , βλέπω να ενώνονται ξανά εις σάρκαν μίαν για να (ξανά)πάρουν την θέση που πιστεύουν πως τους ανήκει δικαιωματικά , ανασυντάσσονται και παίρνουν δύναμη από την δήθεν σταθερότητα που απλόχερα μοιράζεται από τα βραδινά δελτία ειδήσεων .

Χρέος δικό μας είναι να τους στείλουμε εκεί όπου πραγματικά ανήκουν , στο χρονοντούλαπο της ιστορίας , χωρίς ενδοιασμούς για το τι μέλλει γενέσθαι , χωρίς ταμπού  , με σχέδιο αλλά χωρίς φοβικές σκέψεις για το τι θα χάσουμε ,τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε και όλα εκείνα που εντέχνως παρουσιάζουν ως επιχειρήματα για να μας κρατήσουν σκυφτούς……με λίγα λόγια να τους αντιμετωπίσουμε ΟΡΘΙΟΙ.

Σ.Μ