ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ… πριν από 60 χρόνια η Ελλαδα διεγραψε το χρεος της Γερμανιας.

της Τόζιου Τάνια Εκπαιδευτικός- Συγγραφέας

«Το χρέος της χώρας είναι μεγάλο. Η εμπιστοσύνη των δανειστών έχει κλονιστεί.». Ο λόγος όχι για την Ελλάδα, αλλά για τη…Γερμανία. Πριν από 60 χρόνια (27 Φεβρουαρίου του 1953) υπογράφηκε στο Λονδίνο η συμφωνία για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους. Αυτή η συμφωνία έθετε τα θεμέλια του μετέπειτα οικονομικού θαύματος.

Οι τότε δανειστές της Γερμανίας (ανάμεσά τους και η Ελλάδα!) προσπάθησαν να δώσουν μια φωτισμένη λύση στο πρόβλημα του χρέους της κατεστραμμένης από τον πόλεμο και καταχρεωμένης Γερμανίας. Βάση της λύσης ήταν η παραδοχή πως «το ύψος της εξυπηρέτησης του χρέους δεν πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να θέτει σε κίνδυνο, άμεσα μεν την ευημερία των πολιτών της χώρας, μακροπρόθεσμα δε την ανοικοδόμηση της οικονομίας της».Έτσι στη Γερμανία χαρίστηκε πάνω από το μισό χρέος της, ενώ για το υπόλοιπο προέβλεψαν τη μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωσή του.

Παράλληλα, η συμφωνία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να γίνει η Γερμανία εξαγωγική δύναμη. Διότι η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να εξυπηρετεί το χρέος της μόνο αν κέρδιζε χρήματα από τις εξαγωγές. Σημαντικό ήταν επίσης ότι υπήρχε 5ετής περίοδος χάριτος, από το 1953 ως το 1957, στην οποία καταβάλλονταν μόνο οι τόκοι.

Αυτό όμως που κάνει την Συμφωνία του Λονδίνου να ξεχωρίζει είναι οι ποιοτικοί όροι οι οποίοι τέθηκαν για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους. Η Γερμανία αναλάμβανε να αποπληρώσει τα χρέη της υπό τον όρο ότι πρώτα θα εξασφάλιζε ένα υψηλό επίπεδο μεγέθυνσης της οικονομίας της και θα ανέβαζε το επίπεδο διαβίωσης του πληθυσμού της. Τυχόν δηλαδή επιδείνωση των όρων ζωής των Δυτικογερμανών σήμαινε την αυτόματη παύση εξυπηρέτησης του χρέους.

Αξίζει όμως να κάνουμε ένα υποθετικό σενάριο: Τι θα είχε συμβεί στην Ελλάδα αν μόνο μια χρονιά είχαμε την τύχη της Γερμανίας καθώς και την τύχη να βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας μας ένας άνθρωπος ικανός και διεκδικητικός; Αν για παράδειγμα το 2007 πληρώναμε για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους όχι 183% των εξαγωγών μας αλλά ό,τι προέβλεπε η Συμφωνία του Λονδίνου: 5%! Τότε για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους δεν θα πληρώναμε όχι 31,92 δισ. ευρώ αλλά μόνο 870 εκ. Οπότε η διαφορά, των 31,04 δισ. ευρώ, θα έμενε στα δημόσια ταμεία και το πρωτογενές έλλειμμα εκείνης της χρονιάς, ύψους 721 εκ. ευρώ θα μετατρεπόταν σε πλεόνασμα ύψους 30,33 δισ. ευρώ. Ακόμη κι αν για μια μόνο χρονιά συνέβαινε αυτό, χωρίς να τοκίζονται φυσικά τα καθυστερούμενα, μπορούμε να φανταστούμε τι ευεργετικές επιδράσεις θα είχε στην πορεία της οικονομίας!

Το οικονομικό θαύμα, λοιπόν, της Γερμανίας δεν οφειλόταν στην εργατικότητα των Γερμανών, όπως θέλουν να υποστηρίζουν, αλλά στην ευνοϊκή αντιμετώπιση της οφειλέτριας χώρας από τους πιστωτές της. Μακάρι μάλιστα να μοιραζόντουσαν την ίδια τύχη κι άλλες χώρες έκτοτε, μεταξύ αυτών κι η Ελλάδα.

Κυρίως όμως αυτή η συμφωνία επετεύχθη από πολιτικούς που δεν παραδόθηκαν στον δανειστή χωρίς όρους. Που δεν ξεπούλησαν την πατρίδα τους και δεν βύθισαν τον λαό τους στην απελπισία! Από πολιτικούς που ήξεραν τι ήθελαν και πώς πρέπει να το διεκδικήσουν. Με δύναμη! Και τη δύναμη την έχουμε στα χέρια μας μόνο αν πιστέψουμε πώς την έχουμε! Και όπως λέει ο Στεφάλ Εσέλ (που «έφυγε» σήμερα) :