* Δεκάχρονος ήμουν το '74 όταν στην τρυφερή καρδιά του παιδιού μίλησε ένας καυτός λόγος του δασκάλου, του Θόδωρου Αλδάκου, για την Κύπρο. Μας ξετύλιξε της προσφυγιάς τα κουρέλια, σπίθισε ο υπέροχος εκπαιδευτικός μέσα μας την αλληλεγγύη να στηρίξουμε την πληγωμένη νήσο μας. Ολο τη σκέφτομαι έκτοτε με μαύρο τσεμπέρι να ανεμίζει πικρό πείσμα.
* Παναγιώτης Καλός, λεγόταν ο ομήλικος μου στη Λευκωσία που έστειλα λίγα εσώρουχα, μια κουβέρτα, κάλτσες. Αλληλογραφούσαμε μερικά χρόνια, μετά χαθήκαμε. Κάθε γράμμα του είχε ένα ασπρόμαυρο γραμματόσημο πάνω, ένα παιδι σε συρματόπλεγμα να σκίζεται το είναι σου. Τον αναζητώ και σήμερα, ποτέ δεν βρεθήκαμε. Νομίζω θα κρατά σύρμα, κι η φωνή του είναι βραχνή απ´ τα ουρλιαχτά.
* Βραχνή είναι η φωνή όλων των Κυπρίων άλλωστε. Χρόνια να ζητούν δίκιο, το δίκιο τους, να λέει ο Τάσσος Παπαδόπουλος "παρέλαβα κράτος δεν θα παραδώσω κοινότητα", κι αυτό το ηχόχρωμα να δονεί μέσα μου τη συγκυρία να εκτεθώ για βουλευτής, να προσφέρω. Τέτοιες φωνές με κίνησαν.
* Η Βικτωρία Μουστάκα φυλακίστηκε από τους Άγγλους για τη δράση της στην ΕΟΚΑ, σε πλαϊνό κελί βρισκόταν όταν πήραν για εκτέλεση τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Μορφή ιερή, τη θαύμασα από κοντά χθες στη Βεργίνα, στο ετήσιο μνημόσυνο στο Πάρκο Αγνοουμένων Κύπρου. Δεν της μίλησα, δεν ξέρω γιατί μα ντράπηκα, του χρόνου, είπα. Μπορεί πιο λεύτεροι. Όλοι. Κύπριοι κι Ελλαδίτες.
17-6-2013 Κώστας Γ. Γιοβανόπουλος
Βουλευτής Ημαθίας - ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Αναπ. Γραμματέας Κοινοβ. Ομάδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου